Tam 7 sene boyunca bekledi bu günü, kendi liderliğinde bir takımın zafere, yani nba şimpiyonluğuna ulaşacağı bu günü... Sanki herkes ağız birliği etmişcesine, shaq'sız yapamayacağını, michael jordan gibi büyük bir yıldız olamayacağını söyleyip durdular hep. Tek başına verdiği savaşlar, aldığı ödüller, ünvanlar, sayı krallıkları, ve son olarak normal sezon mvp ödülü... Ama hiç biri yetmedi, bir türlü kanıtlayamadı kendini.
2 sene önce bir şeyi anlamıştı Kobe, tek başına yapamayacağını. Kesinlikle başka bir yıldızın arkasında 2. adam olmayacaktı. O takım arkadaşlarını da oyuna katması gerektiğini, onları yönlendirerek performanslarını arttırabileceğini anladı. Ve en önemlisi gerçek bir lider olması gerektiğini...
Geçen senenin ortasında yapılan sürpriz pau gasol takası ile lakers birdenbire şampiyonluk adayı haline gelmiş, finale kadar çıkıp, sezonun favorisi ezeli rakipleri boston'a kaybetmişlerdi. Hem de son maçta 38 sayı fark yiyerek terketmişlerdi boston'u. Kobenin boynu bükük, morali bozuk olsa da o akşam orada karar vermişti gelecek sene herşey farklı olacaktı...
İşte böyle inançla başladı kobe ve los angeles lakers'ın şampiyonluk öyküsü. Yer yer zorlansa da önemli maçların büyük kısmını kazanmayı başarmışlardı. Playofflarda sırasıyla utah, houston ve denver'ı eleyen lakers karşısında; sürprizler yaparak, hem son şampiyonu, hem de normal sezonu birinci bitiren cleveland'ı eleyen orlando'yu buldu. Nefesleri kesen 2 ve 4. maçlar sonunda seriyi kazanan los angeles tarihindeki 15. şampiyonluğu alırken, kobe ise kendisine inanmayan herkese cevabını verecek 4. şampiyonluk yüzüğünü gururla takıyordu.
5. Maçın sonunda şampiyon olan lakers takımında en çok sevinen, maçın bitiş sireni ile birlikte havalara zıplayan, ne gariptir ki daha önce 3 şampiyonluk yaşamış kobe'ydi. Onun için sıradan bir şampiyonluktan daha büyük şeyler ifade ediyordu bu kupa. Basın toplantısında da zaten kendisi için en önemli şampiyonluğun bu seneki olduğunu açıklarken, yüzünden ne kadar mutlu ve gururlu olduğu açıkça görülüyordu.
